หลังหมดยุคของวีรเดช โคธนีย์ และนนทพัฒน์ ปานจันทร์ วงการฟันดาบของไทยแทบจะไม่มีนักกีฬาดาวรุ่งที่จะก้าวขึ้นมาทดแทน จนทำให้นักกีฬาฟันดาบจากเวียดนาม, มาเลเซีย และอินโดนีเซีย สร้างผลงานเป็นชาติชั้นนำในกีฬาฟันดาบของภูมิภาคอาเซียน ซึ่งวีรเดชมองว่า ปัญหา และอุปสรรคสำคัญของการพัฒนานักกีฬาฟันดาบไทยคือ ผู้ปกครองที่มักจะสนับสนุนให้ลูกๆเล่นกีฬาชนิดนี้อย่างเต็มที่เพียงในระยะเริ่มต้น เพื่อสร้างผลงานในระดับยุวชน หรือเยาวชนในประเทศ ก่อนจะเป็นใบเบิกทางไปสู่การเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐบาลผ่านทางโครงการช้างเผือกของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย หรือโครงการนักศึกษาผู้มีความสามารถดีเด่นทางการกีฬาของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
นอกจากนี้ วีรเดช กล่าวต่ออีกว่า การแก้ปัญหาในเรื่องนี้เป็นไปได้ยากมากในบริบทของสังคมไทยที่ยังมองเรื่องการศึกษาเป็นเรื่องที่สำคัญมากกว่าการกีฬา โดยเฉพาะทัศนคติของผู้ปกครองส่วนใหญ่ที่ต้องการให้ลูกๆเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย หรือสถาบันการศึกษาที่มีชื่อเสียง โดยอาจจะไม่ได้มองความต้องการของลูก ซึ่งสุดท้ายแล้วนักกีฬาเหล่านี้จะหันไปทุ่มเทกับการเรียน ทำให้การพัฒนานักกีฬาฟันดาบอย่างต่อเนื่องเป็นไปได้ยาก