"คาราโอเกะ" เป็นกิจการแรก ๆ ที่ถูกสั่งปิด หลัง COVID-19 บุกไทย และอาจเป็นกิจการสุดท้าย ที่ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เปิดอีกครั้ง แม้จะเป็นพื้นที่ Community คนวัย 50+ ในห้างฯ ดิโอลด์สยาม กลับถูกปกคลุมด้วยความเงียบและเหงามานานกว่า 2 ปี ทั้งที่มีเพียงกิจกรรมดื่มน้ำชา จับคิว ขึ้นร้องเพลงทีละคน โดยคิดค่าบริการเพลงละ 10 บาท เพราะถูกนับรวมในหมวด "ผับ บาร์ คาราโอเกะ"
ศบค.ประกาศคลายล็อกโรงภาพยนตร์
กทม.ไฟเขียวคลายล็อกร้านอาหาร
กทม.อนุญาตเปิดสวนน้ำ-สวนสนุก
ศบค.คลายล็อกให้ดื่มแอลกอฮอล์ในร้านอาหาร-โรงแรม-ห้างฯ ได้
ประกาศมาตรการ COVID-19 จากกรุงเทพมหานคร ออกมาแล้วมากกว่า 50 ฉบับ ทยอยคลายล็อกกิจกรรม-กิจการต่าง ๆ หลังไทยเผชิญกับโรคระบาดนี้มานานกว่า 2 ปี
คนไทยเริ่มใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับโรคนี้ ด้วยความระมัดระวังตามรูปแบบ New Normal แต่ยังมีอีกกิจการหนึ่ง ที่ถูกหลงลืมไป ท่ามกลางการรอคอยของคนบางกลุ่ม ที่หวังให้เสียงดนตรีและเสียงเพลง ปลุกชีวิตที่เงียบเหงากลับมาคึกคักอีกครั้ง
"อัมพร จันทรสนิท" อายุ 50 ปี ผู้จัดการคาราโอเกะวัยเก๋า ในศูนย์การค้าดิโอลด์สยามพลาซ่า ย่านเยาวราช คือหนึ่งในคนที่รอคอยให้วันนั้นมาถึง หลังหน้าร้านคาราโอเกะถูกเปลี่ยนเป็นร้านขายของชำขนาดย่อม รายได้เล็กน้อย แลกกับการได้พูดคุยกับลูกค้าให้คลายเหงา เทียบไม่ได้กับรายได้ในวงเปิดคาราโอเกะแม้แต่น้อย
ร้านเราคิดค่าบริการเพลงละ 10 บาท หรือจองทั้งห้องก็ชั่วโมงละ 300 บาท จากเมื่อก่อนรายได้วันละ 1,000-1,200 บาท หักค่าเช่า ค่าไฟยังเหลือกำไรวันละ 600 บาท แต่ตอนนี้เหมือนเป็นคนว่างงาน แทบไม่มีรายได้เลย
อัมพร นึกย้อนถึงบรรยากาศในวันวานที่ร้านคาราโอเกะแห่งนี้เต็มไปด้วยลูกค้าวัย 50-80 ปี นั่งรวมตัวในแต่ละโต๊ะจิบชาจีน เคล้าเพลงฮิตจากศิลปินในดวงใจทั้ง วงสุนทราภรณ์, สุเทพ วงศ์กำแหง, ชรินทร์ นันทนาคร, ดาวใจ ไพจิตร, อรวี สัจจานนท์, ทูล ทองใจ หรือ วงจันทร์ ไพโรจน์ เกิดขึ้นในคาราโอเกะแห่งนี้
เสมือนเป็นพื้นที่ Community หรือชมรมผู้สูงอายุให้ได้มาพบปะเพื่อนคอเพลงยุคเดียวกัน ผลัดกันจับบัตรคิวว่าใครจะได้ขึ้นร้องก่อน-หลัง คนละ 1-2 เพลง วนกันไปตามคิว
เพลงฮิตที่ลูกค้ามาร้องมากที่สุด ได้ยินวันละหลายรอบ ถ้าเป็นผู้ชายจะเป็นเพลงผู้ชนะสิบทิศ หยาดเพชร และเรือนแพ ของชรินทร์ ส่วนผู้หญิงจะเป็นเพลงไม่อยากให้โลกนี้มีความรักของสวลี ผกาพันธุ์
ร้านคาราโอเกะไม่ได้เป็นเพียงธุรกิจเท่านั้น แต่ยังเป็นพื้นที่สร้างความทรงจำ เป็นโรงเรียนสอนร้องเพลง และสร้างความสัมพันธ์ระหว่างลูกค้าวัยเก๋าอีกด้วย การจำเนื้อเพลง ได้ขยับแข้งขาไปตามจังหวะ พบปะพูดคุยกับเพื่อนใหม่ ๆ ที่ไม่เคยรู้จัก แบ่งปันทุกข์ สุข เล่าเรื่องราวในชีวิตให้กันฟัง ช่วยเสริมทั้งสุขภาพจิตและสุขภาพกายของกลุ่มผู้สูงอายุ และเป็นยาช่วยคลายเหงาระหว่างรอลูก-หลานกลับบ้านได้เป็นอย่างดี
ความทรงจำเหล่านี้หายไปนานกว่า 2 ปี จากเดือน ม.ค.2563 จนถึงเดือน มี.ค.2565 ร้านคาราโอเกะแห่งนี้มีโอกาสได้เปิดให้บริการไม่ถึง 7 เดือน แล้วต้องปิดตามมาตรการที่รัฐบาลกำหนด แม้ว่าที่ผ่านมาจะมีการปรับมาตรการตามที่ศูนย์การค้า และกระทรวงสาธารณสุขกำหนด ทั้งจำกัดลูกค้าเพียง 13 คน จัดโต๊ะเว้นระยะห่าง เปลี่ยนผ้าครอบไมค์ทุกครั้งเมื่อเปลี่ยนคนร้อง และทำความสะอาดไมค์ด้วยแอลกอฮอล์ทันที
เราพร้อมปรับตามมาตรการทุกอย่าง แต่เพราะเป็นคาราโอเกะ ที่แม้จะไม่ได้มีเหล้า หรือสาวนั่งดริงก์แต่ก็ถูกนับรวมในหมวดผับ บาร์ คาราโอเกะ กลายเป็นว่าเราถูกปิดเป็นที่แรก แล้วคงได้เปิดเป็นที่สุดท้าย
อัมพร ตั้งข้อสังเกตว่า กิจกรรมและกิจการอื่น ๆ ได้รับการผ่อนปรนเกือบทั้งหมดแล้ว แม้แต่ร้านอาหารก็ยังให้ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ได้ แต่ร้านคาราโอเกะกลับยังไม่มีวี่แววว่าจะได้กลับมาเปิด หากเจ้าหน้าที่รัฐจะเข้ามาตรวจสอบมาตรการต่าง ๆ ก็พร้อมจะรับฟังคำแนะนำต่าง ๆ เพื่อให้สามารถกลับมาเปิดร้านได้อีกครั้ง
ตอนนี้เหมือนไม่มีความหวังแล้ว ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า แค่ไหนก็แค่นั้น ถ้ามันไม่ได้จริง ๆ ก็ต้องเลิก เพราะเราไม่ได้ทุนเยอะขนาดจะมานั่งรอไปวัน ๆ ถ้าได้เร็วสิ้นเดือนนี้ หรือกลางเดือนหน้ายังพอสู้ไหว
ผู้จัดการร้านคาราโอเกะผู้สูงอายุ ทิ้งท้ายกับไทยพีบีเอสออนไลน์ว่า ร้านคาราโอเกะแห่งนี้ พร้อมจะเปิดเพลง ตั้งโต๊ะชงชา แถมมาตรการเพิ่มเติมอยู่แล้ว
ลูกค้าแวะเวียนมาสอบถามเสมอว่า ร้านเปิดให้บริการหรือยัง เพราะความเหงาเกาะกุมพวกเขา ที่อยู่ในบ้านนานเกินไป
อีกทั้งทุกคนได้รับวัคซีนป้องกัน COVID-19 ครบโดสแล้ว เพราะกลุ่มลูกค้าเหล่านี้รู้ว่า "มีความดัน เบาหวาน โรคต่าง ๆ พร้อมอยู่แล้ว" การป้องกันและดูแลตัวเองจึงเข้มงวดมากเป็นพิเศษ รอเพียงคำสั่งอนุญาตจากภาครัฐเท่านั้น
