แม้บนร่างมีรอยแผลเป็นจากอุบัติเหตุพาดยาวจากหัวไหล่ถึงฐานหน้าอก แต่ความเจ็บปวดที่สายพิณพบว่ารุนแรงยิ่งกว่า คือบาดแผลในใจอันเกิดจากความอ้างว้างเดียวดาย เมื่อได้พบพานและพรากจากกับผู้คนที่เข้ามาฝากรอยแผลต่อกันไม่สิ้นสุด
มุมมองอันละเอียดอ่อนของนักเขียนหญิงผู้เป็นนางเอก ถูกถ่ายทอดในนิยายชิงซีไรต์เรื่อง รอยแผลของสายพิณ โดยสาคร พูลสุข นักเขียนจากปักษ์ใต้ เปรียบเหตุการณ์ต่างๆ ในชีวิตเป็นอุบัติเหตุที่ไม่อาจคาดเดาล่วงหน้า แต่เมื่อเกิดขึ้นย่อมหลงเหลือผลลัพธ์ไว้ ไม่ว่าตัวละครจะใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังเพียงใดก็ตาม
สาคร พูลสุข ผู้เขียน "รอยแผลของสายพิณ" กล่าวถึงตัวละครทุกตัวที่ปรากฎในเรื่องนี้ว่า ต่างมีรอยแผลเป็นของตัวเอง อาจเป็นรอยแผลด้านใน ไม่ใช่รอยแผลจริงๆ อย่างที่สายพิณมี โดยสายพิณมีทั้งรอยแผลที่ถูกทำร้ายจริง และรอยแผลที่เป็นความปวดร้าวลึกๆอยู่ข้างใน
ด้วยพื้นเพเป็นชาวสงขลา ทำให้สาครหยิบเอาวิถีชีวิตปักษ์ใต้ที่สัมผัสในวัยเด็กมาสอดแทรกเป็นเชิงเปรียบเทียบในเรื่องได้อย่างน่าสนใจ เช่นเพลงกล่อมเด็กกล่าวถึงนกเขาที่ไม่เคยอวดเสียงให้เจ้าของได้ยิน แต่จะขันเมื่ออยู่กับคนอื่น ไม่ต่างจากชีวิตของคุณนายทองตุก ที่ไม่เคยได้รับความรักจากสามี ซ้ำยังไปหาหญิงอื่น
กลวิธีเล่าเรื่องที่ไม่หวือหวาซับซ้อน ให้แต่ละตัวละครใช้ชีวิตไปตามชะตากรรม อาจทำให้บรรยากาศของเรื่องที่เต็มไปด้วยความเศร้าหม่นและหดหู่ หากความตั้งใจของผู้เขียนไม่ใช่การสะท้อนด้านมืดของมนุษย์ แต่คือการถ่ายทอดความจริงของชีวิต
"วรรณกรรมไทยยุคหลังๆ ค่อนข้างมีแนวหดหู่เยอะ มีหลายคนเขียนถึง จึงเห็นว่าเรื่องจริงมันเป็นอย่างนั้น แล้วจะเขียนให้ไปออกแนวอย่างอื่นก็ไม่ใช่ เรื่องเป็นยังไงเราต้องเขียนมันออกมา ความจริงเรื่องไม่เชิงหดหู่ถ้าเราอ่านให้ละเอียด ทุกคนก็มีชีวิตชีวาพอสมควร เพียงแต่ว่าพอถึงจุดจุดหนึ่ง ต้องประสบชะตากรรมตามที่ได้ลิขิตไว้" สาคร กล่าว
ชั้นเชิงวรรณศิลป์ที่โดดเด่นในเรื่องการเปรียบเทียบ และการเล่าเรื่องที่ผูกปมตัวละครได้อย่างมีมิติชวนติดตาม เปิดให้ผู้อ่านตีความได้อย่างอิสระ เป็นอีกองค์ประกอบที่สร้างเสน่ห์ให้กับนิยายเรื่องรอยแผลของสายพิณ